Старонка:Васількі (1919).pdf/29

Глянь мне́ у сэрца для пракананьня!
(кладзе́ яе́ руку на сэрца)
Паве́р, дарагая, ў апошнія ночы,
Ад думак вялікіх ня жмацца мне́ вочы,
А дні… дні так нудны, як мгла у бяскраю,
Жыцьцё апастыла… я зьме́ны чакаю
Чакаю атхланьня — душы больш прастору,
Бо дыху бракуе — я згіну ня ў пору.
Бе́днае сэрца гарыць, датлявае,
Як вугаль на зглішчы цяпло разсявае;
Полымя ве́трам мацней узнясе́цца
Ды для каго-ж?.. для каго?.. як здаецца?
Каго асьвяціць і сагрэць яно мае
У імя каханьня — няўжо не згадае
Роднае блізкае сэрца дзяўчыны,
Няўжо ты ня чуеш?.. даруй мне́ правіны!
Сьве́ту ня бачу… гублю аднавагу…
(моцна абняўшы, цалуе)
Ластаўка, Не́ша… даруй за зьнявагу…
Бог мілы сьве́дка, як шчыра люблю я.
АГНЕША (палохаючыся).
Пане, спакой дай… мо пані пачуе…
Мне́ сіраціне бяз бацькі і маткі…
(цяжка ўздыхае).
Ах, мамка, мамка… (плача)
ня шкода дзіцяткі?
Выйдзі з магілы… парадзь у нядолі.
АНДРЭЙ (пацяшаючы).
Не́шачка, сьціхні… дай сьлёзам патолі:
Я табе́ братам служыць буду родным,
Ве́р, я ня здраджу нат словам ніводным,
Толькі між намі што было — ні слова…
Ме́й Бога ў сэрцы… Ну, будзь здарова!
(адходзіць і цалуе руку).