Гэта старонка не была вычытаная
ЗЬЯВА IV.
АГНЕША АДНА.
АГНЕША (канчаючы прыбіраць).
Мой моцны Божа! што сталася гэта?
Цьмяцца мне́ вочы — ня бачуць аж сьве́та;
Няўжо гэта сон быў — чароўны і мілы?
Няўжо гэта зьява?.. чаму-ж мяне́ сiлы
Цяпе́р пакідаюць у хвілю трывогі,
Калі ў забыцьці я зьвярнула з дарогі…
О Божа, ме́й жаль над убогай сiротай,
Даруй, калi вiнна, што сэрца з ахвотай
Таму аддала я, каго з Божай волі
Мінае шчасьце, жыве хто бяз долi
І з кiм не магла не дзяліцца мінутай…
О Божа, за што-ж мне гразіш Ты пакутай.
(падходзе к дзьвярам і апіраецца ў адмозе
i плача) (паўза).
Ах, як мне́ страшна… (хапаецца за грудзі)
што са мной была?
Мамачка… родная… што-ж я зрабіла?!
(асоўваецца на зямлю)
|}
ЗАНАВЕСА.
