ПАРАСКА.
Я помню, бачыла з паўначы
Дарогай быццам во ішла
Далёка так… пасьля здае́цца
У новы дом… кругом імгла
А я адна… гляджу: Агне́ша,
(Агне́ша адварочаваецца і адходзіць да вакна).
Падпёршы скронь аднэй рукой,
Ішла, як це́нь, задумна, зважна;
І зьніклі вы… ты разам з ёй;
Я звала вас…
(Агне́ша выходзе заплаканая).
ЗЬЯВА III.
Тыя-ж без Агне́шы.
ПАРАСКА (цягнучы дале́й).
…пасьля ня помню…
Цябе́ шукала доўгі час,
Плыла па моры, а што дале́й
Я ня ўспомню… Другі раз
Ужо паддзень, сьвітала трохі,
Быць на Купальле… пры рацэ
Я маладзе́нькая і дзеўкі;
Мы ме́лі па вянку ў руцэ.
Здае́цца мы вянкі пусьцілі…
Усьле́д іх сочым… ажно ты
На хібкім чоўне — душагубе
К нам пад’яжджаеш пад кусты
І мой вянок шастом вялікім
Ты затрымаў піхнуўшы ў бок
Упрост да кладкі і праз гэта
Агне́шы з васількоў вянок
Аперадзіў на дзьве́-тры гоні…
Мне́ так я помню абыйшло,
Аж я прачнулася ад болю,
Аж мне́ во дыхаць заняло
