Старонка:Васількі (1919).pdf/33

АНДРЭЙ.
Пакінь даваць снам многа ве́ры,
Бо гэта-ж рэдка спраўдзіць сон.
ПАРАСКА.
Яно-то так, аж прыкра не́як;
Чуць зьме́жу вочы, зноў тут ён.
СЯСТРА.
Ну што ж, няма чаго смуціцца,
Страшнога тут зусім няма…
Бо новы дом — жыцьцю адме́на…
Дасьць Бог паправішся, — а цьма,
Як мнѐ здае́цца, (думае як сказаць)
…зноў пустое,
Бо мусіць вечарам было
Вянкі… ну, што-ж?.. ляце́лі думкі,
Эт, мала сном што напляло!..
АНДРЭЙ.
Цяпе́р-бы во, хаця на хвільку
Забудзь і думкі паўстрымай, —
Спакой душы дай, — слабы промень
Жыцьця свайго не загашай;
Ня муч душы, дзе дагарае
Апошняй іскрачкі сьвятло
Надзе́і сьве́тлай і жаданай…
Дасьць Бог здароўе, сіл, цяпло…
(упрашаючы).
Пакінь, на што ўсё блізка к сэрцу
За праўду нейкую прыймаць
ПАРАСКА.
Сядзе́ць абрыдла…
АНДРЭЙ.
…а мо’ пойдзем
Узноў прайсьціся пагуляць?
(Андрэй з Параскай выйшлі).