Ня ве́даю, навет, што знача спакой,
Скарэй бы паправы даждацца якой…
(блізе́нька падходзе да сястры і ўзрушаная
жаліцца)
Ці ве́даіш, панна, я хворай баюся:
Яна у вачох мне́ страшная стаіць;
Узгляд не́йкі хмарны і злосная міна,
І папіханьнем няслушна гразіць,
Аж мне́ не́як прыкра, маркотна бяз
конца…
Ня це́шыць здароўе, ня радуе сонца…
СЯСТРА.
Што ты дзяўчына? скуль страхі здаюцца?
Скажаш людзём дык яны пасьмяюцца:
Яшчэ-ж не паме́рла, — жыве́, хоць ляжыць,
Сорам аж слухаць… пакінь гаварыць!..
ЗЬЯВА VI.
Тыя-ж і Старая.
АГНЕША (у гэтай часіне́ прыходзіць старая).
І праўда што сьме́шна палохацца хворай!..
Сама я ня зная!.. Ось чыстае гора!
Нідзе́ не знаходжу уцѐхі сабе́,
І зданьне, як сьце́нь той, пужае мяне.
Ці можа праз тое цярплю замароку,
Што хворую маю заўсёды на воку,
Гаджу ёй старанна, прыхільна гляджу,
Пры ёй дні і ночы нязьменна сяджу?..
Ну, проста ня знаю…
СТАРАЯ (аўтарытэтна).
Дзіцятка маё,
Зараньне ты труціне здароўе сваё!
Зараньне праз сьпе́х недаспаныя ночы,
