Старонка:Васількі (1919).pdf/37

СЯСТРА (бядуючы).
Звыкся, што-ж зробіш…
СТАРАЯ (перабіваючы).
Сядзіць каля пані
Гэтак да-дня, бач, як сонца устане,
Не́шу падменіць, тая йдзе́ спаць,
Ен каля хвоpай… то сядзе чытаць,
То так з ёй гавора спагадна, зычліва,
То це́шыць надзе́яй, што будзе шчасьліва,
Пяройдзе хвароба, набудзе больш сіл
І сьвет, як ране́й быў, зноў стане ёй міл.
Я мыю бялізну ім блізка ўжо з год…
Нішто сабе́ людзі. Пан ме́ў, бач, даход,
Яна зноў ашчадна жыла у дастатку.
Ня буду, што знаю, казаць ад пачатку,
Бо зойме шмат часу… а мушу сказаць,
Што так з сабой жылі, як лепш не жадаць;
Хоць праўда ня пара, за то гаспадыня!
Нішто каля вока яе́ не праміне.
Чысьцёха як рэдка, а звара з яды…
Няма дабраць слоў ёй, так смачна… ўсягды
І сытна і цёпла… як сьне́г той пасьце́лька
У будні ні то што, а прыдзе нядзе́лька
Ці свята вялікае, у хаце ўжо рай,
На сэрцы заўсёды праўдзівы быў май.
Апошнія часы штось не́як ня тое…
(у раздуме)
То спрэчкі, то дуцькі — адно і другое
Надзьмуцца дзён колькі абодва маўчаць,
Цяпе́р, бач, паўгода дрэнна чуваць…
СЯСТРА (выпытаваючы).
А што-ж за прычына? Мо’ хвора — дык
[злая?
СТАРАЯ.
Бяз ве́дай прычыны, во так выдумляе.
Не́к ме́нш стала ладу, насуплены твар;
Захмурыцца пані, злуе́ гаспадар,