І гэтак нярокам падгле́дзіш часьцютка,
Аж не́як і прыкра, ды ўжо нічагутка
Звыкліся трохі ў апошнія часы…
(на вуха)
Ен, праўда, к дзяўчатам быў троха за ласы,
Вядома, як фэльчар, — бывае усюды
Дый леча удала, ну, прост робе цуды;
Ня дзіва, што пана любяць і знаюць:
Чуць хто занядужаў, зараз пасылаюць…
Дзяўчаты йшлі роем, як быў кавале́р…
Ле́пш за другога ён шмат і цяпе́р,
Вось толькі нядоля — няроўня спаткала,
Прыгода апутала і жыцьцё зьвязала.
Узяў сабе́ матку — дзяўчат, як ня відзеў,
Мабыць на раду яго Бог Сам пакрыўдзіў:
Це́рпіць крыж панскі, бязвольны, гаротны
З душой поўнай мараў, але самотны.
ЗЬЯВА VIII.
Тыя-ж і Агне́ша (уваходзіць).
СЯСТРА.
Вось я ўжо не́калькі часу пры хворай
І бачу, як пан к ёй уве́тлы, з пакорай…
Ну, а ці брат мой ня жаліўся доляй,
Ці зьнедаволеньня ня чулі ніколі?
СТАРАЯ.
Здае́цца зайздросна пабачыўшы з боку, —
А добра прыгле́дзься — сьляза зьзяе ў воку,
А глянь-жа у сэрца — што дзеецца там?!
О, калі б шчыра прызнаўся ён сам,
Калі-б ужо скаргу душы набале́лай
Адвагу ме́ў выказаць голасна, сьме́ла,
Tо ты-бы, дзіцятка, дай ве́ры старой,
Згадзілася многа у чым-бы са мной.
Крый Божа дазнаць табе́ тыя ціжары,
(Сястра неспакойна ўздрыгавае).
