Старонка:Васількі (1919).pdf/40

(Агне́ша прыносіць шклянку кавы).
Нѐк слаба… баюся… (садзіцца)
яшчэ мо‘ зарана…
Міхціцца у вочах, як нібы то п‘яна…
СЯСТРА (да Параскі).
І так дзякуй Богу, хто-б мог спадзявацца…
Усім вам прышлося гора набрацца.
(Агне́ша выходзіць; Сястра застае́цца, Параска
садзіцца піць каву, а Сястра прымошчаваецца збо-
ку і з добрым гумарам, шчыра пачынае гаварыць).
Ну, але ў вас за тое дзяўчына!
Налюбавацца не магу:
Прыстойна, спрытная, панадна
І не падобна на слугу.
СЯСТРА.
Глядзе́ць нат міла, калі стане
Пакой праве́трываць ранком:
Так спрытна, хораша, ну проста…
Я колькі раз ужо крадком
Сачу, дзіўлюся скуль ахвота,
Руплівасьць, толк…
ПАРАСКА (з гне́вам).
Ну, а каму-ж,
Калі ня ёй, дагле́дзіць ў хаце;
Няўжо-ж павінен брацца муж?!
(супакояваючыся).
Яна спагадная дзяўчына
Ды што казаць… мой чуе дух,
Бо абы што… ня так… дык зараз…
Я пе́рш сама любіла рух,
І не цярплю, калі нячыста…