Старонка:Васількі (1919).pdf/41

СЯСТРА.
Відаць, што школа ёй была.
І ад сябе́ яшчэ, з прыязьні
У знак падзякі, дадала.
ПАРАСКА.
А Бог і з ёй… з яе́ падзякай…
Мне́ нельга, праўда, наракаць,
Але раз некалькі прышлося
Мне́ зненароку прыкмячаць,
Што штосьці ёсьць, бо пе́рш бывала
Увойдзе з посьмехам ка мне́
І ў прывітаньні гляне ў вочы,
Лагодна, прыязна ўмызьне —
Цяпе́р увойдзе — прывітае
Ня ме́ньш прыязна, як ране́й,
Ды не́к ужо хавае вочы
І твар яе́ не́к стаў блядзѐй.
Я тут прыкутая у ложку.
А там… (адвалілася ў адмозе на падушку).
АНДРЭЙ (зрываючыся з ме́йсца).
…Ды што ты, перастань!
Сябе́ здагадкамі больш мучыш;
Ты й так нядужая… (папраўляе падушку).
…як здань!..
ПАРАСКА.
Табе́ я ве́ру, мой Андрэйка;
Ты не зьмяніў мне́ ні у чым,
Хоць пры кананьні так скажу я,
Ня то табе́ — але усім.
АНДРЭЙ (падходзе бліжэй і навісае над крэс-
лам яе́).
Ну годзе ўжо — хто можа ве́даць,
Хто з краю ў Бога — я ці ты;