Старонка:Васількі (1919).pdf/42

Няварта думкамі труціцца,
І думкам дай пакой сьвяты.
ПАРАСКА.
Паслухаю цябе́, мой мілы…
І праўда ўгадываць ня сьле́д;
Што Бог назначыў, то і стане!..
Пэўне́й шмат будзе ад прыкме́т…
(тулячы Андрэя, прыпадняўшыся).
Цябе́ за раду абніму я
І к сэрцу хвораму свайму
Прыцісну шчыраю душою…
(згле́дзіўшы ў яго васілёк, зьдзіўлена).
Андрэйка мілы, (паказвае на квет́ку) ось
[чаму
Во гэту кве́тку начапіў ты,
Той васілёк, што часта мне́
To у вянку, то на магілках
Мігае часта так ўва сьне́?..
(парываецца вырваць, але Андрэй адхінуўся ў бок).
Адкінь, нашто яна, ня трэба!..
Адкуль ты ўзяў, мне страх бярэць…
Прашу адкінь… я — госьць і скора
Жалобу прыдзецца надзе́ць.
(цяжка асунулася на пасьце́ль).
АНДРЭЙ (схаваўшы кве́тку ў жме́ню).
Ну, добра! я цябе́ паслухаў,
(падае́ лякарства, бачачы, што пара).
Ну, супакойся ты, засьні…
Цябе́ во пале… (кліча).
Гэня. Не́ша! (Агне́ша прыбягае).