Старонка:Васількі (1919).pdf/47

АНДРЭЙ (з гне́вам)
Годзе Нѐша!..
АГНЕША
Аднэй так смутна на душы
Сядзе́ць у нуднай, у камерцы
Сярод няшчасьця і глушы.
Ах, цяжка жыць… ужо заснула…
(паказавае на калыску і хрысьціць).
Сьпі, Бог з табой, дзіця маё!
Глядзі, як ручачкі злажыла,
А твар і міна ўсё тваё.
(схамянуўшыся).
Вось да цябе́ зусім падобна…
(жаласьліва)
Адно пануе не́йкі страх,
Ці дасьць Бог долю ле́пш ад маткі,
Ці пойдзе плакаць на людзях?
Ці Бог пашле́ апе́ку… шчасьце.
Ці так, як я, пачне́ служыць
І быць пад’ўласнай дужай волі.
І ве́к ліць сьлёзы і тужыць?..
(голас мяняецца)
Хай Бог бароне, ле́пш малая
Няхай пакіне гэты сьве́т,
Чым быць няшчаснай і гаротнай
У росквіту дзявоцкіх ле́т,
Як я нябога, сіраціна… (плача).
АНДРЭЙ.
Пакінь, пакінь, ня плач, прашу,
Сам Бог мой сьве́дка, не пакіну
Цябе́, — дабрэйшую душу…
Уціхні, зорка, годзе клясьці
І наракаць на шлях жыцьця;
Я ве́к з табой душою буду
І не пакіну ве́к дзіця.
А ве́даеш, учора з жонкай