Старонка:Васількі (1919).pdf/48

Я ме́ў размову на‘т аб ім:
Перш упіралася старая
І не згаджалася зусім,
Цяпе́р прые́хаў я…
(неадважаваючыся)
Ці сьме́ю
Прасіць, каб ты дала саглас?..
(нясьме́ла)
Табе́-б лягчэй было, каб Зіну
Пазволіла узяць да нас.
АГНЕША.
Што, што?! О, не, ніколі!
Аддаць дзіця, аддаць усё?..
БАБУЛЯ.
Ці пану мала Не́шы мукі?..
Здае́цца-ж струў яе́ жыцьцё!..
(выразьліва і памалу гаворачы кожнае слова).
Забраў ўсё ле́пшае дзявоча:
Душу, пачуцьце, сэрца й страх,
Цяпе́р пан хочаш, каб унучка
Пакінула убогі дах.
А што-ж у вас? Яно малое.
Яму каб сытна і цяпло…
Ня трэба ёй калыскі штучнай,
Што празрачыстая, як шкло;
Ня трэба ёй бялізны панскай,
Падушак, ясікаў кругом:
Пад бокам маткі ле́пш ёй будзе!
На што ёй зрадны панскі дом?
Ціжарам ня была ніколі…
АНДРЭЙ (трапячыся).
А дзеля дочкі…
(папраўляецца).
…дзеля вас…
БАБУЛЯ.
А нам дзіця не замінае,
Уце́хай нат‘ яшчэ для вас.