Старонка:Васількі (1919).pdf/49

АГНЕША (супыняючы)
Пакіньце мамка…
БАБУЛЯ.
…сэрца з жалю
Баліць, і вось куды вяду:
(зварочаваецца да Агне́шы)
Хай Бог скараў тваёй нядоляй,
Адну адплакалі бяду,
А сяньні зноў… не, не, ня можна.
АГНЕША (супакойваючы).
Ніхто дзіця ня вырве з рук,
Ні для таго дазнала гора
І толькі крыўды, зьдзе́ку й мук…
Дзіця міле́й за ўсё на сьве́це!..
Аддаць дзіця?.. разстацца з ім?..
Каму? за што?.. ці ж гэта можна
Астацца мнѐ аднэй зусім?..
Я не сьцярплю цяжкой самоты.
АНДРЭЙ.
Даруй мне́, Не́ша, знаю сам,
Што з родным дзіцем разставацца
Абоім сяньні цяжка нам…
Але, прале́ска, (цалуе руку Агне́шы) маю
просьбу,
Схаці мяне́ ты зразумець:
Дачушцы нашай я хаце́ў бы,
Каб больш выгоды магла ме́ць.
Тут це́сна, (аглядаючыся)
сыра, затха ў хаце…
Шкада малой, а у мяне́
Чысьцютка, вольна сьве́тла, сьве́жа
І муха крыльлечкам ня ткне́.
БАБУЛЯ.
Няхай сабе́! мы ўжо прывыклі,
Узгадавалі яе ў бядзе́.
І наша кве́тка будзе з намі
Пакуль куды Бог прывядзе́.