Старонка:Васількі (1919).pdf/50

Ніхто ня знаў з нас тых палацаў,
Крый Бог іх знаць: там грэх і зьдзе́к.
АГНЕША.
Ну годзе, мамка, успамінаці
Рад-чуць забыўся чалаве́к. во
Чуць памяць звольніла сумле́ньне,
Чуць нѐк з душы ўжо адлягло,
А мамка зноў успамінае,
Калі што смутнае было!..
Ах, Божа мілы… сіл ня маю…
Даруй правіны мне́, дзіця!
За хвілю шчасьця толькі мукі
І шлях гаротнага жыцьця!
(плача).
АНДРЭЙ (супакойваючы).
Забудзьма гне́ў… (зварочаваецца да Бабулі).
…нашто спрачанца…
Я ве́чна зьвязаны (да Агне́шы) з табой,
Я не пакіну, дай Бог шчасьця,
Сабе́ як зычу — так малой!
Ды ўрэшце так: згадзіся, Не́ша,
Я зычу добрае адно:
Дачушку мне́ аддаць, ці помніш?
Так ухвалілі мы даўно…
Табе́… табе́ па угавору
Клянуся ве́к дапамагаць;
Ты адпачне́ш, падкрэпіш сілы,
Магчымся будзеш працаваць;
(Бабуля адыйшла на бок, Андрэй спагадна шэпча).
А ясны дзе́нь, прыгожы ве́чар,
Прытульны змрок і вольны час
І моладасьці шчырай мары,
Усё, што ле́пшае, для нас.
АГНЕША (згаджаючыся).
Андрэйка мілы, я гатова,
Хоць буду плакаць, шкадаваць…