Старонка:Васількі (1919).pdf/51

А ці згаджаецца старая
Дзіцяцю шчыра даглядаць?..
А ці пытаўся — ці пазволе
Мне́, роднай матцы, ў вольны дзе́нь
Прыйсьці даве́дацца? а можа,
А мо‘ старой ня міл мой це́нь?
АНДРЭЙ.
Не, не, ўжо ціха, ве́р на слова,
Між намі згода: я прасіў
І мне́ яна дакляравала…
АГНЕША.
Ну, аба мне́-ж ты гаварыў?
АНДРЭЙ.
Яна і плакала, злавала,
Ну але справа ні у тым.
Я слухаў доўга і цярпліва,
Упрост сказаць, я стаў глухім…
Чаго, чаго не выдумляла…
Баяўся ўкрыўдзіць праз адказ,
Усё нішто — але вось хоча,
Каб разлучыць абодвух нас
І дакляруе, што ніколі
Ніўчым пярэчыць не сягне́,
Каб толькі я з табой разстаўся,
Ці ты каб кінула мяне.
ΑΓΗΕШΑ
Андрэй, Андрэй, твая ўжо воля,
Рабі як знаеш, Бог з табой…
Адно цябе́ прашу… дзіцяці
Не забывайся ты са мной;
Яно нявіннае, ня знае
(Андрэй апусьціўшы галаву)
Прашкод жыцьця і сьве́цкіх спраў;
(са сьлязьмі)
Прашу, ня кінь яго няшчасным,
(у адмозе)
Каб аб дзіцяці памятаў.