АНДРЭЙ.
Агне́ша мілая…
БАБУЛЬКА (заступаючыся за Агне́шу).
Няхай вас!..
Спакою бе́днай не дадуць…
Калі нязмога бараніці,
Дык і змарцьве́ньнем пан, ня будзь
(уваходзіць дзе́д)
(Андрэй з Агне́шай адходзяць на бок, паціху
радзяцца).
ЗЬЯВА V.
Ты я-ж і Дзе́д.
БАБУЛЯ (да Дзе́да)
Ото наслаў Бог толькі гора
Сягоньня; чуеш што пяе́:
Прыстаў аддаць яму унучку,
А нам, шкада ужо яе́.
Мы ўжо не́к звыкліся з малою;
Дзіця спакойнае яна
Больш сьпіць, ня чутна яе́ плачу
І з ёй віджуся я адна.
ДЗЕД.
Ну добра ты, папе́сьціш, праўда,
І закалышаш на руках,
Ды вось карміць… Агне́ша хвора,
Няма нічога у грудзях…
БАБУЛЯ.
Во-тож і ёсьць, казаць папраўдзе,
Малая дзеўчына для нас
Ціжарам ня была ніколі,
А нат уце́хаю для нас!..
Шкада аддаць…
ДЗЕД.
А зноў паглядзіш,
Што Не́ша чэзьне і яе́,
За ўве́сь апошні час мучэньняў
