Старонка:Васількі (1919).pdf/53

Ужо й паловы не стае́,
Дык не́як жаль… Марне́е дзе́ўка
І прападае ні за што.
Па мне́ — (з развагай) бярэ дзіця… і добра
І Бог і з ёй… няхай.
БАБУЛЯ.
Ото!
Ня знаеш мук, цярпе́ньняў маткі,
Начэй бязсонных, сілы страт…
А матцы дорага дзіцятка;
Яно ёй міла… (паўза)
Пан багат,
Ен хоча даць дачцэ выгоду:
Яе ў істужачкі спаўе́;
Дык хай-жа знае — ў лоньні маткі
Цяпле́й, выгодней чымся дзе!
ДЗЕД.
Гатоў зусім з табой згадзіцца,
Ніўчым я спрэчкі не вяду,
Але здае́цца…
БАБУЛЯ.
Казаць хочаш,
Што будзе ме́ць адну бяду?..
Ніколі-б я не дапусьціла,
Каб дзіцянё хто адабраў,
Ну але Не́шкі бе́днай шкода,
А то няхай-бы спрабаваў
(бабуля адыйшлася).
АНДРЭЙ (да Агне́шы).
Прашу цябе́… дзеля дзіцяці…
Яго малое — так люблю!
Сабе́-ж тым крыўды ані якай,
Здае́цца мне́, я не раблю!..