Старонка:Васількі (1919).pdf/55

АГНЕША.
Слова дай?!..
АНДРЭЙ.
Як я цябе́ люблю, шкадую…
Параска вось па праўдзе ўжо
Усьціхамірылась, спакойна
І згодна не́к жывём даўно…
Яна казала узяць дочку;
Дзе будзе гінуць па кутох?..
І ўжо нічым не папікае.
У хаце нашай зноў ёсьць Бог.
Хоць, праўда, крывіцца; ня хоча,
Каб ты даве́дацца прышла,
Але ўпрасіў яѐ — то-ж матка!
Нарэшце й тут згоду дала
(Бабуля з Дзе́дам радзяцца і ня думаюць ужо
перашкаджаць).
БАБУЛЯ.
Дык як ты Не́ша — сваю Зінку…
Пазволіш… хочаш…… аддасі?
Запраўды крыху адпачынеш,
У пару пасьпіш і паясі
(Агне́ша падходзе да дзіцяці, каб узяць на рукі
Дзе́д ідзе́ сьле́дам).
ДЗЕД.
І я прывык ужо да ўнучкі:
Яна сьмяе́цца і гудзіць.
Аж не́як весяле́й у хаце,
Ну, а як трэба — што зрабіць?!.
Я ўжо казаў — мне́ вельмі шкода…
Дзіця замучае цябе,
А так хоць… (цалуе дзіця і да дзіцяці кажа)
будзь-жа ты шчасьліва!
Хай Бог здароўя дасьць табе́!