Божа, Божа, вельмі цяжка
Страціць скарб адзіны,
І за што і за якія
Судзіш мне правіны
(уваходзе Параска; яе вядзе́ хтось з чарады пад руку).
ЗЬЯВА II.
Андрэй — Параска — чарада людзей
ПАРАСКА.
Не магу, мне́ трудна, чую,
Мле́юць рукі й ногі…
Толькі зьне́сла я мучэньня,
Смутку і трывогі!..
А цяпе́р — яшчэ во страта:
Зіначка!! дзіцятка!!
Я табе́ была і нянька
І родная матка;
Яж цябе́ узгадавала,
Це́шылась, пясьціла
І, ня ме́ўшы сваіх дзе́так,
Я цябе́ любіла.
Я адна… цяпе́р адна я…
Жыцьцё зноў разьбіта…
Сьве́тлы промень згас наве́кі…
Густой мглой спавіта
Уся прышласьць… што пачну я?!
(стала на кале́ні, плача і рукі працягавае).
НЕХТА. З чарады (прытрымлюючы Параску).
Панечка! паволі!
Годзе плакаць!.. нельга плакаць
Па дзецях ніколі…
БАБА 1-ая (перагаворуючыся з іншай).
Ці ня дочка гэта будзе?
Ня было-ж здае́цца?
