Старонка:Васількі (1919).pdf/61

ПАРАСКА (прыпершыся ў страху да сьце́нкі).
Вось і яна… яна падходзе…
Не, ня пушчу яе́ у дом!
Няхай сабе́ яна як знае…
Распраўлюся сваім судом!..
(уваходзіць сьвяшчэньнік, Параска, падумаўшы)
Ну Бог і з ёю — ня чужая,
А матка Зінкі… (з гневам)
… усё адно.
Цяпѐр настаў мне́ час памсьціцца,
Ужо зьбіралася даўно.
(адумаваецца)
Хоць, праўда, грэх… няхай прыходзіць,
У бе́днай гора…
(убачыўшы, што ў руках Агне́шы вянок з васількамі
і што ў Андрэя і Агн́ешы прышпілены васількі).
… што са мной?..
Мне́ цьмяцца вочы… я трасуся,
А васількоў нясьметны рой…
Іх многа скрозь, трывожаць душу,
Як не́калі паганы сон…
А гэта-ж во, бач, прышпілілі
Па васільку яна і ён?!.
(паўза)
Дык жа-ж цяпер няхай пазнае!..
Жыцьця ня будзе мнѐ ўжо з ім…
Яно разьбіта… Не дарую…
Ня ме́йсца тут ім абаім!..
(Андрэй астае́цца побач крыху ззаду, а Агне́ша
ідзе́ напе́рад і толькі ме́ла перахрысьціцца, як
Параска, выціраючы хустай заплаканыя вочы,
бяжыць і спатыкаецца з Агнѐшай і Андрэем).
Ты чаго? Табе́ што трэба?
Вон адсюль ідзе́це!..