Гэта старонка не была вычытаная
Ў вагоне штабным — афіцэры:
шмат працы заўтра — карны полк.
І вось, паміж мундзіраў шэрых
расьцьвіў, як луг, зялёны стол…
І раптам…
Што гэта?
З разьбегу
цягнік у голым полі стаў…
Бляды ад страху ці ад сьнегу
замітусіўся ад‘ютант.
Бягом, бягом!
Да паравозу…
Мароз — ня трапіць зуб на зуб.
А машыніст на ўсе пагрозы
нібы адсек
— не павязу!
Хто правы тут, хто вінаваты —
другія ломяць хай мазгі…
Але за дваццаць год я катаў
яшчэ ні разу не вазіў…
Палкоўнік у трывозе:
— Здрада!..
Калі ня дойдзем мы да дня,
дык гэты зброд з мяцежнай банды
пасьпее шлях нам пераняць.
