Старонка:Вежа (1928).pdf/48

Гэта старонка не была вычытаная

ВЕРАСЕНЬ

1.

Б‘ецца ў даліне бяздумнай
вецер асьлізлы і волкі.
Шастае верасень сумны
бронзаю лісьцяў пажоўклых.

Дрэвы, як хмурыя вежы,
шэрыя вежы — званіцы:
сьніцца ім майская сьвежасьць,
сонца ліпнёвае сьніцца;

сьніцца ім белае поле
ў пахкіх істужках пракосаў…
Толькі ня вернуцца болей
звоны вясёлкавых кросен!..

Ціха трывожу ў даліне
грубай нагою лісты я…
Дзе-ж гэты сон, што сплялі мне
мары мае залатыя?