Дзе ветрык ад зораў да зораў буяніў,
Дзе слаўся бязьмежны, як неба, прастор,
Пад рокат раскацістых Нёмнавых хваляў,
Пад гучныя сьпевы сумежных лясоў —
Там на шаснаццатым годзе Галя
Першае гора сваё спаткала:
Маці памерла — сірочая доля…
Плакала з Галяй жытнёвае поле.
