Гэта старонка не была вычытаная
4
Толькі раз цёмнавіраю ноччу
Стрэльбу моцна трымае ў руцэ…
А навокал калосьсе шапоча
І чаруе, чаруе яе.
Неба, цёмнае неба сышлося,
Да грудзей прыхіліла цень.
А навокал шапоча калосьсе —
І рвешся да іх паляцець.
Прабеглі ружовыя мары,
Сінявокі у полі змрок.
І бязьмежнасьць балотаў, імшараў…
Але што гэта?.. хруснуў сучок?
Вораг! — думка бліснула маланкай,
Зьледзянелае сэрца — маўчы.
Ні была-бы яна партызанка
Сьмела — раз… пацягнула курок…
Пакрышыла прастор сугалосьсе…
Нехта падаў, запеніўшы змрок.
