Старонка:Вершы (Бандарына, Вішнеўская, Пфляўмбаўм, 1926).pdf/8

ШЭПТАМ ДЗІЎНЫМ…

Шэптам дзіўным прасторы спавіты,
Завілося калосьсе ў вянок.
І хвалюецца ў постаці жыта…
Шэры змрок загінуў даўно.

Заістужана чырваньню неба,
Чырвань хмар палягла на ваду…
Празьвінела ды водгульле сьледам, —
Гэта жнейкі на працу ідуць.

Сонца паліць, пячэ, не шкадуе,
Песьня ймкнецца: „зажалі — дажнём“.
Грамаду прывітай маладую,
Што ваюе на полі з сярпом.

Прытаміліся ногі і рукі,
Ды затое снапы, снапы…
Павязуць іх пад гоман і грукат
На гумно, дзе сумуюць цапы.