Старонка:Вершы (Падабед, 1926).pdf/14

НОЧЧУ

Узмахвае вятрыска вольны пухкай хусткай.
Скрыла ноч і сёлы і палёў разоры.
Узвышша глыбіня ўжо стала сіня-хрусткай,
І дно усеялі гарохам срэбным зоры.

Іду. Іду па сьценцы. Ў сівыя туманы
Ціш мачае-мочыць сьвіты сваёй крысься…
Ша!.. Воддаль сьвіст няждана пікай вострай раніў
І змоўк, як-бы прад ноччу гордаю скарыўся…

Плыве насустрач мая вёска цёмным кустам;
Сьпіць даўно; чуваць, як дышуць яе грудзі,
Вярстовы слуп, як вартаўнік той, у баку стаў
І сочыць, по-начы дарогамі хто блудзіць?..

Іду павольным крокам. Думкі-жа няспынна
Дню патрэбы закілзаць імкнуцца ў цуглі.
Але — жыцьцё сваю работу ўпарта пыніць
І больш ня будзе абшарпаным шляцца валацугай…