Старонка:Вершы (Падабед, 1926).pdf/19

Гэта старонка не была вычытаная

НЯ ВОСЕНЬ ЦІСЬНЕ…

Сьціскаецца сэрца не таму, што восень,
зямлю пасьцілае залацісты ліст.
Ня згіне ад марозаў жытні росьсеў,
Што сьцелецца, вунь, аксамітам па зямлі.

Дыван хай насьцілае залацісты ліст,
Зіма пакрые белым пакрывалам…
Ня восень цісьне, не з-за восені душа баліць,
Душа, што многае стрывала.

Зіма пакрые белым пакрывалам
Палі, прастор, адзене ў сьнежна-ватны пух.
І толькі для яе марозаў моцы мала,
Каб у грудзёх стрымаць імпэту дух!