Гэта старонка была вычытаная
∗ ∗
∗ |
— Ісьці! Няхай на бель—абрус туманаў
Ня льле руччамі вёска срэбра—сьлёз! —
Як волава, упалі словы атамана.
Ніжэй схілілася дзярэў гальлё.
Паўстанцаў сэрца няпрывычна плаваць
Мяшком надутым на прыліве вод!..
А ноч, у буры гордая, як пава,
Ішла, сачыла зораў карагод…
|}
