Старонка:Вершы (Падабед, 1926).pdf/5

ПЛЫВЁМ К ДРУГІМ ВЯКАМ…

Каб гневу нашага стрымаць патокі, шлягай
Вякі што году ўсё гусьцілі палі…
Мы йшлі пяшчаным, чвырным шляхам,
І нам штодня на ногі наступалі.

Былі мы парабкі, былі і пастухамі.
Сумленьне наша поркалі ня раз куртатым лычам.

І ўсё-жа аганькі надзеі ня стухалі
На тую, што сягоньня воляй клічам,

∗     ∗
∗

Было ў мінулым так. Вунь, на сасонцы,
Гісторыя зьвісае гольлем наскім.
Сягоньня-ж сьвеціць ленінскае сонца,
І дні ўчарашнія — сталёвай казкай.