Старонка:Вершы (Падабед, 1926).pdf/9

Гэта старонка не была вычытаная

МАЛАДЫ АРАТЫ

Мой дзед араў калісь кляноваю сахой,
А я — за плугам сёньня йду лубкамі баразны
І веру — дні прамчацца гнедых чарадой,
І ў трохлямешны упражэцца конь стальны.

За плугам сёньня йду лубкамі баразны
У даль, дзе неба датыкаецца зямлі…
О, поле, поле, ў час жыцьця маёй вясны
Паводкай пачуцьця я твой прастор заліў!..

∗ ∗
∗

Шчэ быў малым, у пастушкі гуляў
І ўжо міжвольна адчуваў шыр берагоў,
Глядзеў і бачыў, як нясе зямля
З пакораю жалеза гартную любоў.