Гэта старонка была вычытаная
III
Ой, ня плакалі ў полі бярозы,
Ня цьвіла над ракою каліна, —
То раняла гарачыя сьлёзы
Маладая ўдава Кацярына.
Яна поглядам мерала поле,
Дзе віхура бур‘ян уздымала,
І бялявай рукою паволі
Брыльлянцістыя каплі ўцірала,
А ў грудзёх акіянскім прыбоем
Напявала душа вызваленьне.
Яны там, —
арляняты абое,
Ставяць сьвет пажылы на калені.
І зязюля-ўдава Кацярына
Углядалася ў тую дарогу,
Куды сёньня малодшага сына
Выпраўляла сьпяваць перамогу.
Перамогу над панскім прыгонам,
Над разлогам палёў паднявольных.
Ой, акропяцца кроўю загоны! —
Каб расьлі і цьвілі краскі волі.
