Старонка:Вершы (Трус, 1925).pdf/19

АСТРОЖНІК

За высокай панурай сьцяною,
Дзе зьвінелі няволі замкі,
Там юнак з паднявольнай душою
Уміраў комсамолец Якім.

Уміраў…
Не згасаючы погляд,
Мераў буйна-квяцістую шыр.
Ой, ты, поле, шырокае поле!..
Для цябе я сягоньня чужы.

Дома бацьку пакінуў старога,
Ня стрымоўвала сэрца нуды.
Помню там — на крыжастых дарогах
Бацька з сынам прашчаўся тады.

Чула сэрца старога дзядулі,
Чулі ўпалыя грудзі яго,
Што ўжо больш у вясковым завульлі
Не спаткае Якіма свайго.

І каціліся сьлёзы на сьвітку,
Засынаў цёмна-сіні прастор,
Яго гора мужычага сьведкай
Быў таемны, кудравы сыр-бор.