ВЕЧАР.
Загарэлася места. Як сьветлячкі, зусюль засьвяціліся ваганькі, пырснула станцыйнае сьвятло над чорнымі сылюэтамі дахаў… Загарэліся зоры… У адчыненае вакно льлецца ціхі шум вуліц, разгульная ігра гармоні, разудалая, п‘яная песьня:
|
„Солнце всходит и заходит, |
Скардзіцца мяккі тэнар… І яму, як-бы ў адказ, заліваецца гармонік нейкай сумнай мэлёдыяй… Нібы кажа: цяжка, брат, жыць!
Зьвіняць дзьверы крамаў… Цямнее й глушэе вуліцца, — заціхае жыцьцё… Толькі ў падвале пяе ўсё гармонь, а тэнар канчае:
|
„Не летать мне, как бывало… |
Што ён хоча сказаць? Ці выплакаць сваю нядолю, ці так прагнаць смутак з сэрца?
Высака, высака блішчаць зоры… Вось адна далёкая, прыгожая то выбухне, то ціхім, пяшчотным сьвятлом углядаецца, глядзіць, — то зноў міргае, мігціць, дрыжыць…
Сколькі іх, гэтых зор?..
