|
Прыбраліся ў чырвань галіны…
За полем, у сінім лузе,
Дзе мочыць туман палатніны, —
Ўжо ноч сваіх коняй пасе.
І хутка… апошнія зоры
Схаваюцца бледна за гай
І сэрцу журбой прагавораць
Да ранкавых росаў: бывай.
Льлюць мёд на вясковай дарозе
Пахнючага сена стагі…
Вакол, у вячорнай трывозе,
Калосьсі вагніста ляглі…
Стаміўшыся працай цяжкою,
Ці-ж можа што быць саладзей?
Пайсьці… захлынуцца душою
Прыгожасьцяй родных палёў…
1927 г.
|
