|
Сьветла! Блакіт! Вышыня!
З-за муру рагоча прастор
І ў бліску вясновага дня
Клык выставіў дрот-частакол.
Каб прамень хоць штучнага сьмеху
На тварах мог нашых бліснуць.
На градачцы краскі цьвітуць
Для вязьняў, вачом на пацеху.
Наўкола грады, нібы гусі,
Нагамі ўздымаючы пыл,
Гутарым аб снох, Беларусі,
Аб краю дзядоўскіх магіл.
Гручаць на дарожцы калодкі,
Б‘юць рэхам ў сьцяну галасы;
У паветры гульлівым, салодкім
Мы чуем усьмешку красы.
Весела! Сэрца надзейна гручыць!
Расхрыстаны грудзі, а твар
Зьбялелы на сонца глядзіць
І ловіць касуляў загар…
Жалеза са скрыгам зьвініць…
Цэгла, цэмэнт, бляха, сталь
|
