Гэта старонка не была вычытаная
Ад вока скавалі нам даль…
Купаецца вока глыбока
Там, дзе разьліты блакіт,
Далёка, далёка, далёка…
————————
Скончана. У камэры хутка
Гоняць з прагулкі. Ідзём…
Прарвалася шчасьця мінютка,
З салодкім рассталіся сном.
Гручаць па драбіне калодкі,
Ляскоча запор і замок:
Прарваўся міг шчасьця салодкі,
Прыроднай красы зьнік куток.
І сэрца хвалююць ўспаміны
Раскошы, каханьня, красы
І вочы-пралескі дзяўчыны,
Наранку зьвяк звонкай касы.
————————
Досыць! Даволі! Даволі!
Мінулага шчасьця ня жаль.
Я шчасьліў тады, калі воляй
Напоўніцца родны наш край.
1927 г.
|}
