|
Бразнулі з грукатам дзьверы, —
Зноў я у цэлі сырой!
Зноў яе крокамі меру,
Сьцен нарушаю спакой.
З вокнаў далёкага дому
Даносіцца бурна Шопэн
І ў сэрцы нязьведна нікому
Не‘к сумна між воражых сьцен.
Застыўшая зупа з вадзіцы
І чорнага хлеба паўфунт —
Сапраўды, з іх можа зрадзіцца
Гарачы, вялізарны бунт!
Шагаеш… і хочацца ведаць:
Калі-ж людзі стануць людзьмі?
А нешта ірвецца паведаць —
Адвечную казку зямлі…
1928 г.
|
