|
Па ўзьмежжы вяртаюцца жнеі,
Астуджваючы ногі ў расе,
І песьня іх томнасьцю вее
У вечара ціхай красе…
„Бывайце“… шапочуць калосьсі
І б‘юцца у твар і сярпы…
Ля вёскі кружаць адгалосьсі,
Як цені, мігаюць снапы…
І стомлена працаю цела,
І ные спрацованы крыж…
За дальлю зара дагарэла,
Калі-жа супачынак, калі?
Ўжо месяц чырвоны над вёскай
Праз вецьце глядзіць на палі…
Вагніста-срабрыста палоскі
Бяз краю… ў жытох паплылі…
А жніўны напеў не змаўкае,
У вечар плыве і зьвініць:
„У хаце дзетанькі чакаюць,
У жнейкі сьпіначка баліць“…
1928 г.
|
