Гэта старонка не была вычытаная
Гэта птахі ня наскіх вазёр“.
Ой, дзяўчына, пабойся ты бога!..
Гэткіх птахаў мы бачылі шмат…
∗
∗ ∗ |
Не сказала дзяўчына нічога, —
За яе адказала душа…
Ці таму, што мо‘ вельмі кахала,
Ці прывабна сьвятло за вакном,
Яна кінула родныя далі, —
Свой пасаг… калаўрот… палатно…
Вечарэла… Зацішна… Зацішна
На экране зямной пекнаты…
Дасьпявалі апошнія вішні,
Дзе-ні-дзе ападалі лісты…
Гнала восень туман на вазёры…
Асыпаў свае колеры мак…
А дзяўчына у той адвячорак
Прамяняла сяло на рабфак…
Менск, 1928 г.
|}
