Гэта старонка была вычытаная
Дзядзька „Прэс“,
Мабыць, што раскажаш?!.
— Раскажу,
Ня трэ‘ прасіць…
Колісь год за трыццаць
Тут вадзіліся ласі,
Ваўкі і лісіцы.
Вось даўней,
Як толькі муць
Сядзе на дубровы, —
Ваўкі плачуць і пяюць,
І галасяць совы.
Едзеш, брат, —
Душа баліць…
Страшна, —
Страшна вельмі
Слухаць дзікія псальмы
У начной пустэльні.
— Ну, кажы,
Кажы далей!..
Ох, спаткаць-бы воўка!
Абазвалася з саней
Наша незнаёмка.
Дзядзька коні прыпыніў,
Зрабіў гест лагодны,
І так жудасна завыў,
Нібы воўк галодны.
