Старонка:Ветразі (1929).pdf/69

МАЦІ

Гарбаты цень старэнькай на сьцяне
Нібы вартуе дарагую памяць.
Бяз думак хочацца ёй так аледзянець,
Альбо наўзрыд заплакаць.

Палохае і вабіць кожны шум,
І нават выраз чорнае паліцы.
Малітвай хочацца ёй прымірыць душу, —
Ды надаела зрэшты і маліцца.

Маўчыць глухое неба, як труна,
А на зямлі?..
Зямлі няма спакою…
Вакол, вакол, здаецца ёй, мана
Аледзянела чорнаю расою.

За вокнамі трывожна на мурог
Губляе лісьце горкая асіна…
Сягоньня белыя у маці на вачох
Забілі дарагога сына.

— О, сын мой, сын мой,
За чые грахі