Гэта старонка была вычытаная
Нас дамавіна сёньня разлучыла?
О, я запомніла яго шляхі!
О, я заўважыла яго злачынцу!..
Перачакаўшы сьветлую зару,
Як будуць туманы на сонцы грэцца,
Яму сама я грудзі разарву,
Вужачае дастану сэрца.
Блудзілі здані ў цемені начной
Дрыжэла лісьце, падала бясьсільна…
І…
Раптам стук у сенцах… перад ёй
Паранены злачынца на насілках.
Халодны момант…
Потым крык душы,
О, крык трагічны матчынага жалю
Нямыя сьцены хаты аглушыў,
І аглушыў азмрочаныя далі…
…А праз гадзіну да яго павек
Яна краналася упоцем:
— І ты-ж, сынок, таксама чалавек,
І ты-ж ня вырас на балоце.
|}
