Гэта старонка не была вычытаная
Я — гэта мара пакорных плябееў, —
Куплены потым каронай цароў,
Каб захаваць пад сьвятым маўзалеем
Праўду, сумленьне, любоў.
Я — гэта Рым,
Я — антычная Грэцыя,
Я — гэта зброя сьляпога жраца,
Я — ракавая пячаць індульгенцыі,
Я — і нявольнік, і цар.
Доўга над цемрай сусьвету пануючы,
Шмат нарабіў я крывавых падзей…
Я — і слуга, і гасподзь ня існуючы,
Праўда і крыўда людзей.
— Я — Афрадыта, багіня каханьня,
Фэйвэрк жывога агня…
Дзе нарадзілася першая тайна,
Там нарадзілася я.
Я не хадзіла к царом на паклоны,
Я не прасіла кароны цароў…
Ў царстве маім ня існуе законаў,
Вольнаму птаху няма берагоў.
Там, у антычных аддалях сталецьцяў,
Дзе каранован хрыстос,
Я напаткала магутныя сеці
З чашай атручаных кроз.
