Гэта старонка не была вычытаная
Ад жаху, бы ліст, „чалавек“ задрыжаў,
Аж выскачыў нават з сурдуту…
З рукі паміраючай моўчкі прыняў
Нявыпіты кубак атруты.
Ішоў „чалавек“ ад жахлівых падзей,
На момант ўшчыніўшы павекі,
А мёртвай царыцы асьвістаны цень
Праводзіць пашоў „чалавека“.
