Гэта старонка не была вычытаная
Ад дарог пакрыўджанага дзеда
Адарвала дзеўчыну жыцьцё.
Заўтра — дым.
Няведамае заўтра…
Што любіць?..
Аб чым пашкадаваць?!.
Мо‘ і жыць ня трэба і ня варта?
Мо‘ ня варта сэрца надрываць?
У душы, —
Бы ў кратары вулькана —
Чалавек змагаецца і зьвер…
Ёй шкада адважнага Сьцяпана,
ёй дораг зараз афіцэр.
І ці ёй згадаць,
Што робіцца на сьвеце.
Мары — дым,
Каханьне — алькоголь…
Пахавальнай дрожжу на плянэце
Шалясьціць рабінавая золь.
Запылалі бацькавы сядзібы…
А ў палацах пеніцца віно…
Стары сьвет становіцца на дыбы
Ў барацьбе за п‘янае „даўно“.
IV
Ня віном залечываюць раны, —
А душу атручваюць віном…
