Гэта старонка была вычытаная
…І Праксэда піша да Сьцяпана
Уначы трагічнае пісьмо:
Любы дружа!
Дымам і пажарам
Рушаць сьвет за нейкія грахі…
Што рабіць?!
Аб шчасьці я ня мару, —
Абарваны дальнія шляхі…
Дзе шукаць чароўную заранку?..
…Нейкім хмелем кружыць галаву…
Дарагі…
Я зараз паланянкай
У палацах Генрыха жыву…
Тут цяпер
За п‘янымі сталамі
Прапіваюць нейчае жыцьцё…
…Шчасьце — сон, —
Зьявілася гасьцём
І згарэла дзесьці па-за намі…
Што любіць?!
Чаму цяпер паверыць?..
Мо‘ да тэй заранкі не дайсьці…
Ад папа, ксяндза да афіцэра —
„Сволачы, брадзягі, падляцы!..“
Ня віна нап‘юся — політуры,
На грудзёх павешу КІМ…
