Гэта старонка не была вычытаная
Помню я,
Я помню, як цяпер
(хоць гады не пакідаюць сьледу),
Як загінуў польскі афіцэр
Ад рукі адважнае Праксэды.
Ня згубіла дзеўчыне жыцьцё
Тых гадоў навала-навальніца,
Ня цьвіла калі у цемры дзён, —
Ня цьвіла над краем зараніца…
Мы жанчын, як тысячы другіх,
Ня трымаем толькі для пасьцелі…
…Крыўдна мне,
Што звычаяў старых
Туманы ў сталецьцях не датлелі.
Мы ня ўмеем туманамі кроз
Упівацца палка на хвіліну, —
Цалаваць, як восенскі мароз
Лебяду цалуе каля тыну.
Мы жывем ня толькі для красы…
Кожны крок мы дасягаем боем…
Нейчы сум, як восень каласы,
Точыць сэрца мне запоем.
Менск, 26-X—26 г.
|}
