Гэта старонка не была вычытаная
Калосьсяў.
А пад гарой,
Пры слупавой дарозе,
Разьбітай ліраю
Скрыпяць даўно вазы…
.........
Жанчына йдзе
У блізкае сяло…
На пальцах кроў,
Расхлістаныя грудзі…
Ідзе дарогаю,
Вачыма блудзіць,
Руку кастлявую
Ўздымае над чалом.
Паволі хрысьціцца…
Прадзе усьмешкай дол…
У соннай млявасьці
Зьнімае з плеч калыску.
А сонца коціцца
Над гаем нізка, нізка,
І вербы журацца
Ў зацішку над вадой.
