Гэта старонка не была вычытаная
І вось спынілася…
Дае мне „добры вечар“,
Ў задумнай постаці
Садзіцца ля мяжы,
І цяжкі ўздох
Зрываецца з душы…
Яна сядзіць…
І думае аб нечым…
Сядзіць адна…
А ў межах каласы
На прошве зелені
Ткуць дзіўныя узоры…
Да долу хіляцца,
Хвалююцца, як мора,
Пад пацалункамі
Вячэрняе красы…
.........
Нямая сьцень
Снуецца з-пад брывей;
Ляглі на твар
Глыбокія маршчыны —
