Гэта старонка не была вычытаная
На самай глыбіні,
Сьляды глыбокія
Прамылі жыцьця хвалі,
Адбілі сьцень вачэй,
Як у крышталі,
Адбілі вобразы
І пройдзеныя дні.
А я маўчу…
Зрываю каласы,
Ўглядаюся у твар,
Так поўны задуменьня!..
Яна ўстае…
І на пясок-каменьне
З-пад скроняў коцяцца
Дзьве буйныя сьлязы…
..........
Пайшла ў сяло…
А пры грудзёх дзіця,
Шукае пазухі
Сухотнымі рукамі,
Дзе пад лахмоцьцямі
